درمان اختلال جنون دزدی (مداخلات رفتاری و دارودرمانی)
افراد دچار جنون دزدی از آسیب جدی در تواناییهای شغلی و اجتماعی رنج میبرند. جنون دزدی ممکن است به درمان شناختی رفتاری و دارو درمانیهای مختلف (لیتیوم، ضدصرع و آنتاگونیستهای افیونی) واکنش نشان دهد.
به علت نادر بودن اختلال گزارشهای درمانی به موارد انفرادی یا گروههای کوچکی از موارد محدود میشود. اصولاً رواندرمانی بینشگرا و روانکاوی بسته به انگیزهی بیمار میتواند موفقیت آمیز باشد اما در مواردی که بیمار دچار احساس گناه و شرم است به دلیل انگیزهی قوی برای تغییر رفتار، رواندرمانی بینشگرا کمککننده است.
مداخلات رفتاری از جمله حساسیتزدایی تدریجی، شرطیسازی اجتنابی و ترکیبی از شرطیسازی اجتنابی و تغییر وابستگیهای اجتماعی میتواند در بهبود اختلال تاثیرگذار باشد. در روش حساسسازی ناآشکار به درمانجو آموزش داده میشود که هر زمان وسواس دزدی کردن ظاهر شد، تصاویر ذهنی آزاردهنده را مجسم کند. و در تکنیک توقف فکر، به موجب آن بحرانهای درونی شدید مقاومت در برابر فکر کردن به رفتار دزدیدن، به فرد اجازه داده نمیشود این میل را دنبال کند.
در دارو درمانی اختلال جنون دزدی موفقیتهایی دیده شده است. فلوکستین و فلووکسامین که مهارکنندگان بازجذب اختصاصی سروتونین است در درمان اختلال جنون دزدی مفید است، همچنین گزارشهایی از درمان موفقیتآمیز با داروهای سهحلقهای، ترازودون، لیتیوم، والپروآت، نالتروکسون و درمان با تشنج الکتریکی وجود دارد. روان نیوز